به دور تا دورت   دیواری    ساخته ای

       به آن با برگهای نو امیدی پرداخته ای

به احساسی آن دیوارت فرو ریز

             بنگر به پایت چه دلهایی انداخته ای

چون آغوش تو

               از دستانم

                              دور بود

 غم و غصه 

              با دل و جانم

                       جفت و جور بود 

نمی دانم که می دانی یانه

           من در دلم فرشته ای دارم

   ....

در این صبح دم

             که می تراود آفتاب

         چرا ذوق زیستنم

            را می برد خواب؟

                چه شد

                آن لحظه های دیدار

              به کجا رفت

                          آن لحظه های ناب

                                        ؟...

(3)

درددل                   

بیاد آورم آن روزها و سالهای قدیم

بود عشق و دوست داشتن ها

 با ترس و بیم

         ...

چه آسان از دل می برند یادها را

چه آسان بر دل می نشانند فریادها را

         ...

او بی وفا تر از هرکس

در لباس دوستی ظاهر شد

چون رخنه کرد در من بی کس

چون سلاخ پوستی حاضر شد

عشق

من در خیال  با  تو کاخی  از عشق   ساختم

من تنها در آن کاخ  دل و دین  خود    باختم

  اگر دگر بار

          سر بر آرم از خاک

                    ز نو رویم

             ز نو جویم

            با همان خلق و همان خویم

                      دیگر نجویم در سیاهی

                      دیگر نگویم از تباهی

                                       از درون بر نیارم آهی

             نباشم آن گم کرده راهی

              که اکنون به دل می کشم اندوه

                                  به لشکر یا سپاهی