او بی وفا تر از هرکس

در لباس دوستی ظاهر شد

چون رخنه کرد در من بی کس

چون سلاخ پوستی حاضر شد

عشق

من در خیال  با  تو کاخی  از عشق   ساختم

من تنها در آن کاخ  دل و دین  خود    باختم

  اگر دگر بار

          سر بر آرم از خاک

                    ز نو رویم

             ز نو جویم

            با همان خلق و همان خویم

                      دیگر نجویم در سیاهی

                      دیگر نگویم از تباهی

                                       از درون بر نیارم آهی

             نباشم آن گم کرده راهی

              که اکنون به دل می کشم اندوه

                                  به لشکر یا سپاهی